Po ukończeniu edukacji na etapie podstawowym, w 1974 roku rozpoczął naukę w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym w Tarnowskich Górach. Dzięki wspomnieniom kolegi z klasy szkolnej, ks. Rafała Masarczyka SDS, możemy poznać Włodzimierza jako bardzo dobrego kolegę i jednocześnie mocno zaangażowanego sportowca. W okresie szkoły średniej z zapałem trenował jazdę figurową na lodzie. Wraz z kolegą Rafałem uczęszczali na spotkania Oazy ks. Franciszka Blachnickiego przy parafii pw. Św. Michała Archanioła w Bytomiu-Suchej Górze. W 1977 roku otrzymał sakrament bierzmowania w tejże parafii.
    Religijna atmosfera domu rodzinnego, stanowiąca ciekawą mozaikę pobożności górali podhalańskich, skąd wywodzili się jego rodzice, z tradycyjną górnośląską wiarą miejsca jego urodzenia i wzrastania, stała się impulsem do głębszego zaangażowania w życie religijne i odpowiedzi na budzące się powołanie do życia zakonnego. Ks. Rafał Masarczyk wspominając ten okres podkreślił, że to Włodzimierz zachęcił go do wyjazdu na rekolekcje powołaniowe salwatorianów. Stało się to wówczas, kiedy Włodzimierz wrócił z Trzebini i zafascynowany opowiadał o tym zgromadzeniu zakonnym swemu przyjacielowi z technikum. Udział w rekolekcjach Salwatoriańskiego Ośrodka Powołań utwierdził Włodzimierza w wyborze drogi życiowej. Dlatego dnia 10 czerwca 1979 roku, świeżo upieczony maturzysta Włodzimierz Łaś złożył podanie do prowincjała, z prośbą o przyjęcie go do nowicjatu jako kandydata na kapłana.
    Na mocy decyzji Rady Prowincjalnej z dnia 22 czerwca 1979 roku, maturzysta z Bytomia został przyjęty do nowicjatu i zaproszony, aby stawił się w Bagnie w dniu 27 sierpnia 1979 roku. Jego przykład podziałał mobilizująco na ks. Rafała Masarczyka. Tak więc koledzy z technikum rozpoczęli dnia 7 września tr. formację w nowicjacie i stali się kolegami kursowymi przez 7 lat formacji duchowo-intelektualnej w Bagnie.
Decyzja pójścia za głosem powołania kapłańskiego i zakonnego nie pozostała bez wpływu na decyzję kolegi z parafii, ks. Stanisława Bendkowskiego SDS, który rok później rozpoczął nowicjat w Bagnie, a także młodszego brata Zbigniewa, który wybrał zgromadzenie zakonne klaretynów. Życiowe wybory braci Łasiów zainspirowały być może do szokującej dla ówczesnego świata sportu decyzji ich kuzyna z Nowego Targu, Pawła Łukaszki. Ten, wówczas będący u progu wielkiej kariery reprezentant Polski w hokeju na lodzie na Igrzyskach Olimpijskich w Lake Placid oraz Mistrzostwach Świata w Val Gardenie, a także mistrz Polski z nowotarskimi szarotkami, w 1981 roku podjął decyzję o wstąpieniu do WSD Archidiecezji Krakowskiej i w 1987 roku przyjął święcenia kapłańskie.
    Po roku formacji w nowicjacie Włodzimierz utwierdził się w swoim wyborze i dnia 7 września 1980 roku przyjął habit zakonny a następnego dnia złożył swoje pierwsze śluby zakonne. Następnie w latach 1980-86 kontynuował formację i studiował dyscypliny filozoficzne i teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Salwatorianów w Bagnie. W tym okresie kleryk Włodzimierz podjął decyzję o związaniu się na całe życie z dziełem apostolskim bł. Franciszka Marii od Krzyża Jordana. Wyrazem tej decyzji była wieczysta profesja zakonna, którą złożył dnia 8 września 1984 roku w Bagnie. Następnie przyjął święcenia diakonatu z rąk kard. Henryka Gulbinowicza, dnia 16 maja 1985 roku w Obornikach Śląskich.
    W okresie formacji seminaryjnej w sercu diakona Włodzimierza zrodziła się chęć poświęcenia się posłudze misyjnej, czego wyrazem była gotowość wyjazdu do krajów Dalekiego Wschodu, jaką wyraził w podaniu z prośbą o dopuszczenie do święceń kapłańskich, dnia 11 lutego 1986 roku. Dnia 12 czerwca 1986 roku, w bazylice trzebnickiej z rąk kard. Henryka Gulbinowicza, diakon z Bytomia przyjął święcenia prezbiteratu.
    Pierwszą placówką duszpasterską ks. Włodzimierza była wspólnota zakonna w Mikołowie, gdzie od 30 czerwca 1986 r. powierzono mu obowiązki wikariusza w miejscowej parafii. Po roku, na mocy decyzji przełożonych z dnia 2 czerwca 1987 roku, został przeniesiony na Dolny Śląsk. Od 30 czerwca 1987 roku ks. Włodzimierz zamieszkał we wspólnocie zakonnej w Trzebnicy, gdzie pełnił obowiązki wikariusza przy miejscowej parafii. Realizując gorliwie powierzone sobie obowiązki i prace duszpasterskie ks. Włodzimierz poważnie rozważał wyjazd do posługi duszpasterskiej poza granicami Ojczyzny. Dał temu wyraz w piśmie z dnia 26 marca 1988 roku, kiedy to prosił o zgodę na wyjazd wakacyjny do swojej rodziny w USA, gdzie mógłby zapoznać się z modelem duszpasterskim za oceanem oraz podjąć naukę języka angielskiego. Dzięki temu wyjazdowi do matki chrzestnej w Chicago oraz konsultacji ze współbraćmi posługującymi w USA podjął decyzję o wyjeździe do tego kraju. W związku z tym, dnia 8 września 1988 roku, napisał podanie z prośbą o zgodę na wyjazd do pracy duszpasterskiej w USA. Prośba ta została zaaprobowana przez przełożonych dnia 13 grudnia 1988 roku. Tak więc wikariusz z Trzebnicy otrzymał zielone światło dla rozpoczęcia starań o otrzymanie wizy oraz odpowiednich procedur, związanych z wyjazdem do pracy duszpasterskiej za oceanem.
    Pierwszym miejscem posługi ks. Włodzimierza w USA była wspólnota zakonna w Merrillville, gdzie trafił jesienią 1989 roku. Niedługo potem, Rada Prowincjalna podjęła decyzję o przeniesieniu ks. Włodzimierza do wspólnoty w Veronie w New Jersey. Tam, od 30 listopada 1989 roku, podejmował posługę duszpasterską w okolicznych parafiach oraz kontynuował kurs języka angielskiego. Od dnia 1 października 1991 roku powierzono mu urząd konsultora wspólnoty zakonnej w Veronie. Kolejną placówką duszpasterską ks. Włodzimierza była parafia Our Lady of Consolation w Brooklyn, Nowy Jork, gdzie od 24 września 1994 roku pełnił obowiązki proboszcza. Oprócz obowiązków związanych z duszpasterstwem parafialnym, od 1 stycznia 1997 roku objął urząd wicesuperiora wspólnoty salwatorianów w Veronie. Po trzech latach przełożeni ponownie powierzyli ks. Włodzimierzowi urząd wicesuperiora wspólnoty oraz powołali go na urząd konsultora Regionu Stanów Zjednoczonych Polskiej Prowincji Salwatorianów.
    W czerwcu 2003 roku, po 14 latach intensywnej posługi duszpasterskiej w USA, ks. Włodzimierz Łaś zwrócił się do przełożonych z prośbą o udzielenie mu tzw. Roku sabatycznego. Pragnął poświęcić ten czas na odnowę duchową oraz uzupełnienie studiów i obronę pracy magisterskiej. Po uzyskaniu zgody przełożonych, ks. Włodzimierz zamieszkał od 30 października 2003 roku we wspólnocie salwatoriańskiej we Wrocławiu. Tam podejmował apostolaty miejscowej wspólnoty oraz rozpoczął finalizację studiów magisterskich na seminarium naukowym z prawa kanonicznego na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Owocem jego pracy naukowej była praca magisterska pt. „Troska o dobra doczesne w prawie własnym Towarzystwa Boskiego Zbawiciela”, napisana pod kierunkiem ks. prof. PWT dra hab. Wiesława Wenza, której obrona miała miejsce 8 czerwca 2004 roku we Wrocławiu.
    Po zakończeniu czasu odnowy ks. Włodzimierz Łaś powrócił do USA, gdzie skierowano go do wspólnoty zakonnej w Teksasie. Tam, od 1 sierpnia 2004 roku, powierzono mu urząd proboszcza w parafii pw. Narodzenia NMP w Cestohowa w Archidiecezji San Antonio. Studium prawa kanonicznego w Polsce zainspirowało ks. Włodzimierza do kontynuacji studiów z tej dziedziny na PWT we Wrocławiu w ramach trzyletniego kursu licencjackiego. Na mocy decyzji przełożonych z dnia 6 lipca 2005 roku, otrzymał pozwolenie na kontynuację swojej pasji naukowej.
    Po trzech latach posługi na południowych rubieżach USA, na mocy decyzji przełożonych z dnia 23 kwietnia 2007 roku, ks. Włodzimierz Łaś został przeniesiony do wspólnoty salwatoriańskiej w Veronie i ponownie objął urząd proboszcza w parafii Our Lady of Consolation w Nowym Jorku. Ostatnim miejscem posługi duszpasterskiej ks. Włodzimierza była parafia pw. Św. Józefa w Hackensack, gdzie od 1 lipca 2016 rok objął urząd proboszcza.
    W pamięci współbraci, z którymi współpracował w placówkach salwatoriańskich w USA, oraz wielu osób, którym służył jako duszpasterz, pozostanie obraz salwatorianina zaangażowanego w powierzone sobie obowiązki. Obraz dobrego gospodarza, który dbał o dobro duchowe powierzonych sobie parafian, ale równie gorliwie dbał o piękno kościołów w Nowym Jorku i Hackensack. Znany był ze szczególnej dbałości o rośliny i kwiaty wokół świątyń i domu zakonnego. W tej ostatniej parafii prowadził prace remontowe związane z wymianą okien i montażem witraży. Był blisko ludzi nie tylko w kościele, ale również podczas międzystanowej pielgrzymki rowerowej, gdzie ewangelizował nie tylko słowem, ale podczas codziennych trudów jazdy w słońcu i deszczu. Był niesłychanie aktywny i uprawiał wiele dyscyplin sportowych, co zjednywało mu wielu ludzi i pozwalało docierać do tych, którzy dawno nie byli w kościele.
    Ks. Włodzimierz znany był z tego, że gorliwie zabiegał o sponsorów dla wielu akcji charytatywnych, związanych między innymi ze szkołą polską działającą przy parafii w Nowym Jorku oraz stale wspierał Hospicjum salwatoriańskie w Bielsku-Białej.
    Ks. Włodzimierz Łaś zakończył swą ziemską pielgrzymkę po długich zmaganiach z chorobą dnia 3 października 2021 roku, w szpitalu Holy Name w Hackensack, NJ, USA. Zmarł w 62 roku życia, w 35 roku kapłaństwa i 41 roku życia zakonnego.

Ks. Ireneusz Kiełbasa SDS