Śp. Ksiądz Molikiewicz był człowiekiem dobrym i milczącym jak św. Mikołaj, którego imię przyjął w dniu obłóczyn zakonnych. Był człowiekiem twardym jak paczółtowsko-dębnicki marmur, wydobywany w tamtejszych kamieniołomach. Twardy charakter i pracowitość wyniósł z domu rodzinnego. Przyszedł na świat w rodzinie rolniczej Jana i Anny zd. Mitka dnia 24 lutego 1931 roku w Paczółtowicach na terenie archidiecezji krakowskiej. Wzrastał w gronie dwóch młodszych braci. Od lat dziecięcych wspomagał rodziców w utrzymaniu pięcioosobowej rodziny. W siódmym roku życia rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Paczółtowicach. Po zakończeniu II wojny światowej był przez trzy lata uczniem liceum im. Tadeusza Kościuszki w Krzeszowicach. Zainteresowany życiem zakonnym – salwatorianie w Trzebini mieli wpływ na młodzież z okolicznych miejscowości – Józef 29 sierpnia 1948 roku przeniósł się do ich szkoły w Krakowie na Zakrzówku. We wrześniu 1949 roku wstąpił w Bagnie do nowicjatu salwatorianów. Dnia 8 września 1950 roku złożył pierwszą profesję zakonną, a śluby wieczyste w 1954 roku. Po zakończeniu nowicjatu kontynuował naukę w zakresie szkoły średniej w gimnazjum zgromadzenia w Mikołowie. Studia filozoficzno-teologiczne odbywał w Instytucie Teologicznym dominikanów w Krakowie. W kościele pw. Matki Zbawiciela w Mikołowie, w dniu 24 czerwca 1957 roku z rąk biskupa Herberta Bednorza, święcenia kapłańskie. W latach 1959-1960 uczestniczył w studium pastoralnym u ojców franciszkanów w Krakowie. Dnia 1 lipca 1960 roku został mianowany konsultorem i ekonomem domu zakonnego w Krakowie-Zakrzówku. Po trzech latach skierowano go do pracy duszpasterskiej i katechetycznej w Trzebnicy. Oprócz obowiązków wikariuszowskich był w bazylice św. Jadwigi organistą i zajmował się oprawą muzyczną liturgii. Następną placówką duszpasterską od września 1966 roku była parafia w Obornikach Śląskich, gdzie podjął te same obowiązki. Po dwóch latach przełożeni skierowali ks. Molikiewicza do salwatoriańskiego ośrodka duszpasterskiego w Zakopanem. Dnia 20 września 1972 roku ksiądz Józef Molikiewicz podjął obowiązki kapelana w domu generalnym zgromadzenia sióstr Rodziny Betańskiej w Kazimierzu Dolnym, gdzie pozostał aż do swojej śmierci w dniu 23 czerwca 2010 roku.

Śp. Ksiądz Józef Molikiewicz należał do ludzi małomównych, chociaż lubił przebywać w gronie współbraci i chętnie przysłuchiwał się ich rozmowom. Mówił rzadko i mało, dlatego jako katecheta w Trzebnicy i Obornikach Śląskich, cieszył się dużym zainteresowaniem ze strony dzieci. Miał specyficzny sposób formowania młodego człowieka – pozwolił mu powiedzieć wszystko, a on z uwagą słuchał.

Ksiądz Molikiewicz miał zdolności muzyczne, sam nauczył się grać na organach i przez wiele lat pełnił funkcję organisty w Krakowie-Zakrzówku, w Trzebnicy i Obornikach Śląskich.

W domu rodzinnym, u boku swojego ojca, poznał wiele praktycznych zajęć, które przy jego manualnych zdolnościach pozwoliły mu odpowiedzialnie pełnić funkcję ekonoma domowego. Wspomniane uzdolnienia, połączone z osobistymi cechami charakteru – jak skromność, życzliwość, gotowość do pomagania innym, a nadto zdrowa pobożność i uczciwość – uformowały księdza Molikiewicza na idealnego kapelana w domu formacyjnym Sióstr Betanek w Kazimierzu Dolnym. Starał się zrozumieć charyzmat zgromadzenia i chętnie spieszył siostrom z pomocą w praktycznych sprawach związanych z codziennym funkcjonowaniem domu. Piszący pośmiertne wspomnienie o śp. księdzu Molikiewiczu pośredniczył w sprawach pozyskiwania za granicą darczyńców dla zgromadzenia będącego w trudnej materialnej sytuacji. Ksiądz Józef Molikiewicz był całkowicie oddany sprawie rozwoju zgromadzenia. Modlił się wiele w intencji sióstr, a ostatnio wiele też cierpiał w czasie długiej choroby.

Pogrzeb śp. Józefa Molikiewicza odbył się w sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Trzebini w sobotę 26 czerwca 2010 roku o godz. 10.00. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył biskup Gerard Bernacki z Katowic. Zmarły został pochowany w grobowcu salwatorianów. Po wielu latach powrócił on w rodzinne strony, gdzie kształtowało się jego powołanie kapłańskie i zakonne.