Ksiądz Jan Matuzik przyszedł na świat dnia 28 października 1934 roku w Jeziorzanach koło Krakowa. Wychowywał się wraz z rodzeństwem: czterema siostrami i bratem w rodzinie Władysława i Agnieszki z domu Kapusta. Ojciec był rolnikiem, a mama zajmowała się gospodarstwem domowym i wychowaniem dzieci. Okres jego dzieciństwa, kiedy to wraz z rodzeństwem aktywnie pomagali ojcu w prowadzeniu rodzinnej gospodarki, naznaczony został traumą okupacji niemieckiej.
Zapewne już wówczas, jak wielu przyszłych salwatorianów z okolicznych miejscowości (Czernichów, Wołowice, Rybna), poznał dzieło apostolskie bł. Franciszka Jordana dzięki akcjom powołaniowym ks. Tomasza Ślusarczyka SDS. Ten odważny salwatorianin zorganizował w okresie okupacji konspiracyjny nowicjat i wyższe seminarium duchowne na Zakrzówku. Prowadził także tajne spotkania powołaniowe dla licznych kandydatów do nowicjatu salwatorianów z okolicznych miejscowości.
Religijna atmosfera domu rodzinnego oraz ziarno zasiane podczas spotkań z salwatorianami stały się inspiracją do wyboru szkoły. W czerwcu 1949 roku ukończył naukę w 7 klasie szkoły podstawowej w Rącznej i skierował swoje kroki do Gimnazjum Salwatorianów w Krakowie-Zakrzówku. Po tym jak przeniesiono je do Mikołowa w 1950 roku, przeniósł się również i on do Małego Seminarium Salwatorianów na Górnym Śląsku. Tam miał okazję kontynuować naukę w zakresie gimnazjum oraz przyjrzeć się z bliska wspólnocie salwatorianów. Dnia 17 września 1950 roku przyjął sakrament bierzmowania w Mikołowie. Tutaj usłyszał głos powołania i za zgodą rodziców, dnia 29 maja 1952 roku, złożył podanie z prośbą o przyjęcie do nowicjatu salwatorianów w charakterze nowicjusza kleryka.
Dnia 14 sierpnia 1952 roku przyjął habit zakonny oraz imię Bartłomiej i rozpoczął formację podstawową w nowicjacie w Bagnie. Po roku próby frater Bartłomiej Matuzik złożył pierwszą profesję zakonną w Bagnie dnia 15 sierpnia 1953 roku. Następnie młody alumn z Jeziorzan został skierowany wraz z kursem filozofii do domu zakonnego w Trzebini, gdzie pod okiem ks. Zenona Zgudziaka SDS uzupełniano braki alumnów w wykształceniu oraz prowadzono wykłady z dyscyplin filozoficznych. Był to szczególnie trudny czas dla polskiej prowincji salwatorianów, zwłaszcza po tym, jak dnia 2 lipca 1952 roku, władze komunistyczne zrabowały domy zakonne w Krakowie-Zakrzówku, Mikołowie oraz Dobroszycach, a także zlikwidowano Wydział Teologiczny na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie dotychczas studiowali klerycy salwatoriańscy. Mimo tych trudności, w 1953 roku erygowano WSD Salwatorianów w Bagnie, gdzie wraz z resztą alumnów przeniósł się kleryk Matuzik. Kolejne lata spędził w Bagnie, gdzie w latach 1954-59 studiował dyscypliny filozoficzne oraz teologiczne.
Mimo represji stalinowskich, które szczególnie mocno dotknęły Kościół w Polsce oraz polską prowincję salwatorianów, której przełożony zmuszony był ukrywać się przed tropiącymi go funkcjonariuszami Urzędu Bezpieczeństwa, kleryk Matuzik podjął decyzję o kontynuacji drogi powołania zakonnego i kapłańskiego poprzez związanie się ze zgromadzeniem ślubami wieczystymi. Wieczystą profesję zakonną złożył dnia 15 sierpnia 1959 roku w Bagnie. Po ukończeniu studiów seminaryjnych w Bagnie, od dnia 1 października 1959 roku został skierowany do domu zakonnego we Wrocławiu, gdzie przez rok uczestniczył w zajęciach roku pastoralnego, tzw. Tirocinium. Dnia 22 listopada 1959 roku kleryk Matuzik przyjął święcenia diakonatu z rąk biskupa Andrzeja Wronki w katedrze wrocławskiej. Miesiąc później dnia 21 grudnia 1959 roku, otrzymał święcenia prezbiteratu w Bagnie, poprzez posługę tego samego hierarchy. Po święceniach do 1 września 1960 roku przebywał we wspólnocie bagieńskiej, gdzie udzielał się duszpastersko, zgodnie z wytycznymi miejscowego superiora.
Pierwszą placówką duszpasterską neoprezbitera z Jeziorzan był dom zakonny w Mikuszowicach Śląskich, gdzie od 1 września 1960 roku podjął obowiązki wikariusza przy miejscowej parafii. Następnie, na mocy decyzji przełożonych, ks. Jan Matuzik został przeniesiony do domu zakonnego w Obornikach Śląskich, gdzie od 29 sierpnia 1961 roku powierzono mu obowiązki wikariusza przy miejscowej parafii. Od grudnia 1961 roku pełnił również obowiązki II konsultora wspólnoty obornickiej. Po roku ofiarnej posługi na Dolnym Śląsku, odpowiadając na aktualne potrzeby Kościoła w Polsce, ks. Jan został skierowany do stolicy. Od 1 września 1962 roku podjął tam obowiązki wikariusza w diecezjalnej parafii pw. św. Franciszka na Okęciu. W tym okresie ks. Matuzik zwrócił się do przełożonych z prośbą o zgodę na podjęcie przez niego studiów filozoficznych na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W związku z pilnymi potrzebami duszpasterskimi prowincji, po dwóch latach posługi w Warszawie, ks. Matuzik powrócił na Dolny Śląsk. Decyzją prowincjała został skierowany do domu zakonnego w Trzebnicy, gdzie od 30 czerwca 1964 roku przejął obowiązki wikariusza przy miejscowej parafii.
Myśl o podjęciu studiów specjalistycznych nie opuszczała ks. Jana i dlatego pismem z dnia 21 kwietnia 1965 roku ponownie zwrócił się do prowincjała i jego rady z prośbą o zgodę na rozpoczęcie studiów z pedagogiki na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie lub Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Tym razem odpowiedź przełożonych była pozytywna i w związku z tym, od dnia 28 czerwca 1965 roku ks. Jan Matuzik został przeniesiony do domu zakonnego w Warszawie i rozpoczął studia z katechetyki na Akademii Teologii Katolickiej. W czasie studiów ks. Jan nie rezygnował z posługi duszpasterskiej i chętnie angażował się w prowadzenie rekolekcji parafialnych. Jak chociażby w Wielkim Poście 1966 roku, kiedy to głosił rekolekcje w parafiach Stanowiska, Sękocin i Łozina k. Trzebnicy.
Po czterech latach pobytu w Warszawie ks. Jan Matuzik został przeniesiony do pobliskiego Piastowa. W związku z finalizacją pracy magisterskiej powierzono mu obowiązki katechety oraz pomoc w posłudze duszpasterskiej przy miejscowej parafii. W 1972 roku, w związku z potrzebami zgromadzenia, ks. Jan Matuzik wyraził gotowość do wyjazdu misyjnego do Kongo w Afryce. Na mocy dekretu przełożonych z dnia 27 kwietnia 1972 roku, został wyznaczony do wyjazdu i posługi na Czarnym Lądzie. Jednak z powodu trudności proceduralnych, w 1973 roku ostatecznie zrezygnował z tego wyjazdu.
Kolejną placówką duszpasterską ks. Jana była wspólnota zakonna w Węgorzewie, gdzie został skierowany dnia 5 października 1973 roku. Zamieszkał w domu zakonnym przy ul. Pionierów 4 i powierzono mu prace duszpasterskie miejscowej wspólnoty. W tym okresie podejmował również obowiązki rekolekcjonisty, głosząc rekolekcje parafialne w okolicznych miejscowościach. W 1974 roku pełnił obowiązki wikariusza w parafii Miłki w dekanacie giżyckim. Po pięciu latach posługi duszpasterskiej i rekolekcyjnej na Mazurach, na mocy dekretu z dnia 29 maja 1978 roku, ks. Jan Matuzik został skierowany do domu zakonnego w Międzywodziu. Tam, od 30 czerwca 1978 roku piastował urząd superiora wspólnoty i posługiwał jako rekolekcjonista i misjonarz ludowy. Następnie został przeniesiony do Kołczewa, gdzie od 2 listopada 1981 roku, pełnił obowiązki rekolekcjonisty i misjonarza ludowego oraz prace duszpasterskie w miejscowej wspólnocie.
Po 12 latach posługi w nadmorskim Kołczewie ks. Jan został skierowany do Węgorzewa. Tam, od 1 sierpnia 1993 roku, powierzono mu obowiązki pomocy duszpasterskiej przy parafii w Baranowie oraz kontynuował posługę rekolekcjonisty i misjonarza ludowego. Ostatnim etapem posługi duszpasterskiej ks. Jana Matuzika była wspólnota zakonna w Widuchowej, gdzie powierzono mu pomoc w obowiązkach duszpasterskich miejscowym duszpasterzom oraz pomoc w apostolacie misji i rekolekcji parafialnych. Tutaj, na miarę swoich możliwości oraz ograniczeń związanych z pogarszającym się stanem zdrowia, angażował się w posługę duszpasterską miejscowej wspólnoty.
Po nagłym pogorszeniu się stanu zdrowia, dnia 29 października 2022 r. ks. Jan został zabrany przez służby medyczne do szpitala w Szczecinie. Mimo prób udzielenia pomocy medycznej zmarł w nocy dnia 30 października 2022 roku. Zakończył swą ziemską pielgrzymkę w wieku 88 lat, w 69 roku życia zakonnego i w 63 roku kapłaństwa. Został pochowany na cmentarzu salwatorskim w Krakowie.
Zmarłego współbrata polecamy Waszym modlitwom.

Ks. Ireneusz Kiełbasa SDS